Nosacz sundajski, nosacz (pol. Polak, ang. proboscis – proboszcz) – grupa zamieszkałych aktualnie na wyspie Borneo w Indonezji polskich imigrantów, którzy z niewiadomych przyczyn przybrali wygląd i rozum małpy, zachowując jedynie swój charakterystyczny „syndrom Polaka”, objawiający się między innymi nazwaniem swojego potomstwa „Seba” czy „Karyna”, częstymi wizytami w Biedronce, czy oglądaniem seriali paranoicznie paradokumentalnych takich jak Dlaczego ja?, Ukryta prawda czy Trudne sprawy. Ciekawą sprawą jest unikatowa nazwa na samca i samicę – są to odpowiednio: Janusz oraz Grażyna. Inna ciekawa sprawa to nazwy potomstwa. Samce z lat 90. nazywa się Sebastianami, a samice Karynami. Obecnie rodzi się nowe pokolenie nosaczy, które na samców będzie mówić Brajanki, a na samice Dżesiki. Najmłodsze pokolenie jest eksperymentem społecznym prowadzonym przez polskich naukowców od końca 2015 roku. W eksperymencie dużą wagę przykłada się na pieniądze, które idą na utrzymanie i dokarmianie najmłodszych nosaczy. Co do gustu muzycznego nosaczy sundajskich, większość Januszy (męskich osobników) odpowiadało w badaniach pozytywnie na muzykę Budki Suflera i śpiew Krzysztofa Cugowskiego. Samice – Grażyny, lub Karyny, w zależności od miejsca zamieszkania – odpowiadały pozytywnie na muzykę Bajmu i śpiew Beaty Kozidrak. U wszystkich nosaczy można zaobserwować uwielbienie do znanych piosenkarzy disco polo (z Zenkiem Martyniukiem na czele). Nieobce nosaczom są także znane przeboje Krawczyka czy Rodowicz. Nosacze sundajskie są odporne na wiele chorób, ponieważ Janusz, czyli samiec nosacza, i Grażyna, samica, bronią swoje dziecko – czy to Seba, czy to Karyna – przed promieniotwórczymi czynnikami takimi jak reklamy telewizyjne, szczepienia ochronne, komputer, czy śniadaniami, które nie zawierają prawilnych produktów takich jak jajecznica i parówki. Nie daj Boże czypsy! Męskie osobniki charakteryzuje również skłonność do rozwiązywania krzyżówek z Technopolu i rysowania po twarzy dziewczyny z okładki przed założeniem okularów do czytania i wygooglowaniem hasła „część główki czosnku”.

Nazwa „nosacz sundajski” pochodzi z jakże widocznego nosa, który u samca, czyli Janusza, jest porównywalny do kawałka kiełbasy, którą zresztą by zjadł i popił kefirem. U samic, a więc Grażyn, nos jest bardziej „do szpica”, i nie odstaje. Człon „sundajski” pochodzi od nowego miejsca zamieszkania tej małpiej Polonii, czyli od archipelagu Sundajskiego.

Pierwsze nosacze wywodziły się z antycznego Imperium Lechitów i odziedziczyły swój obecny wygląd prawdopodobnie po skrzyżowaniu się ze starożytnym plemieniem Cebulaków, o których tak naprawdę nic nie wiadomo. Pierwsza generacja nosaczy, tak jak i dzisiejsza, posiadała odrębne nazwy dla samców i samic – były to Zygfryd i Jadwiga. Zygfryd wyruszali polować na mleko i kiełbasę w granicach antycznej krainy historycznej, Biedronicus, podczas gdy Jadwiga oczekiwała go w domu, rozwiązując krzyżówki i szydełkując. Współczesne nosacze unowocześniły właśnie ten styl życia, dodając do niego alkoholizm oraz spory rodzinne.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL